Ik heb een venster aan de straatkant op m’n kot. Dat staat soms wat open, voor de verluchting weet je wel. En op dit moment staat er een juffrouw onder dat venster te telefoneren. En als ik zo eventjes luister naar de gemiddelde taalgebruiker, dan vraag ik me af hoe er ooit iemand op het idee kwam dat er iets was als syntaxis (hoe je woorden plaatst in een zin).
“En dan, ik zeg, ge weet wel niet zeker hoe, ja en hij zegt, jama doe nu toch ni zo gelijk als da ge een klein kind zij”
Spreektaal, ik vraag me echt af hoe er daar ooit een systeem in kan gezien worden.
(En daarom, chapeau voor de mensen die het corpus gesproken nederlands hebben geannoteerd! dat moet een helse opdracht geweest zijn)
Taalkoeien: over eigenaardigheden in de taal 
Ja, gesproken taal, het is me de chaos wel!
Natuurlijk: dit is een beetje een uitzondering, in die zin dat het hier om een weergave van directe rede gaat. Dit soort relaas heeft me ook altijd bevreemd: zelfs als ik zelf een gesprekmoet aanhalen, betrap ik me erop in eenzelfde gehakketak te vervallen. In een roman of theatertekst is het simpel: je zet er de sprekersrollen bij, of neemt genoegen met inleidende streepjes (zoals in het Frans), of simpelweg door van paragraaf te wisselen. Maar het gesproken citaat- ja… dat vergt meer aankleding.
Zoals ’t Hof van Commerce in navolging van Johny Turbo al rapte: “zei se zei se zei se en de reste ga’k nie zên!”
En dan.. ik zeg: “ge weet wel niet zeker hoe”. Ja, en hij zegt “jama doe nu toch ni zo, gelijk als da ge een klein kind zij”
Zo erg was dat toch niet? 😮
Gesproken taal kan inderdaad complete chaos zijn. Ik heb al diverse taalcursussen gevolgd (bij EBC) en hierbij oefenen we ook altijd veel op uitspraak e.d. om hier op voorbereid te zijn. Erg fijn! Het is in je eigen taal al lastig laat staan in een vreemde taal haha.